Το πιο χρήσιμο αξεσουάρ σ' ένα χωρισμό τελικά είναι η waterproof μάσκαρα.. ούτε οι χαρτούδες, ούτε οι ντετέκτιβ, ούτε τα καψουροτράγουδα. Κλαις, πλαντάζεις, κοπανιέσαι? Κάγκελο η βλεφαρίδα... "εκεί μετράω εγω την περηφάνια" που λέει κι η Λίνα....
Μόλις άκουσα τη φράση "δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου", ούτε στη μαμά μου τηλεφώνησα, ούτε στη δικηγόρο. Πετάχτηκα μέχρι το Beauty Shop κι ότι υπήρχε σε waterproof το αγόρασα. Ξεκίναγα απ' το πρωί.. Κάθε που μ' έπιανε το παράπονο πλάκωνα και μια στρώση. Μέχρι το βράδυ ήθελα, ήθελα ειδικό διαλυτικό για να τη βγάλω από πάνω μου... Έτσι κι ένα μεσημέρι Κυριακής, που αποφάσισα να φύγω απ' το παλιό σπίτι, που ζούσα με τον Χ. και να ζήσω πια σε καινούριο ως νέα, ωραία και ατυχής. Πήγα να πάρω τα τελευταία πράγματα που είχα αφήσει... έβαλα 2-3 στρώσεις, άνοιξα το cabrio (γιατί η μοναξιά θέλει καλοπέραση) και πήγα να μαζέψω τα υπόλοιπα... Φόρτωσα την απλώστρα, το χαλί κι ένα κουβά για τ' άπλυτα κι έφυγα για τη νέα μου ζωή...
Κι όπως ανέμιζαν μαλλιά, μανταλάκια και κρόσσια απ' το ακριβό μου αυτοκίνητο, με πιάνει φανάρι στη διασταύρωση και πέφτω πάνω στον πρώην (που ως εκείνη τη στιγμή ήταν ακόμα "νυν") μετά της καλής του...
Με πολύ στυλ, πάτησα γκάζι, με κόκκινο, πέρασα από μπροστά τους κάθετα κι αφού σιγουρεύτηκα ότι με είδαν, σταμάτησα μερικά μέτρα πιο κάτω να κλάψω με την ησυχία μου, αγωνιώντας κάθε τόσο για το αν η waterproof περηφάνια μου, μ' είχε προδώσει, όπως αυτός..
*τελικά, πρώτα βγαίν' η ψυχή και μετά το χούι...
Μόλις άκουσα τη φράση "δεν είναι αυτό που νομίζεις αγάπη μου", ούτε στη μαμά μου τηλεφώνησα, ούτε στη δικηγόρο. Πετάχτηκα μέχρι το Beauty Shop κι ότι υπήρχε σε waterproof το αγόρασα. Ξεκίναγα απ' το πρωί.. Κάθε που μ' έπιανε το παράπονο πλάκωνα και μια στρώση. Μέχρι το βράδυ ήθελα, ήθελα ειδικό διαλυτικό για να τη βγάλω από πάνω μου... Έτσι κι ένα μεσημέρι Κυριακής, που αποφάσισα να φύγω απ' το παλιό σπίτι, που ζούσα με τον Χ. και να ζήσω πια σε καινούριο ως νέα, ωραία και ατυχής. Πήγα να πάρω τα τελευταία πράγματα που είχα αφήσει... έβαλα 2-3 στρώσεις, άνοιξα το cabrio (γιατί η μοναξιά θέλει καλοπέραση) και πήγα να μαζέψω τα υπόλοιπα... Φόρτωσα την απλώστρα, το χαλί κι ένα κουβά για τ' άπλυτα κι έφυγα για τη νέα μου ζωή...
Κι όπως ανέμιζαν μαλλιά, μανταλάκια και κρόσσια απ' το ακριβό μου αυτοκίνητο, με πιάνει φανάρι στη διασταύρωση και πέφτω πάνω στον πρώην (που ως εκείνη τη στιγμή ήταν ακόμα "νυν") μετά της καλής του...
Με πολύ στυλ, πάτησα γκάζι, με κόκκινο, πέρασα από μπροστά τους κάθετα κι αφού σιγουρεύτηκα ότι με είδαν, σταμάτησα μερικά μέτρα πιο κάτω να κλάψω με την ησυχία μου, αγωνιώντας κάθε τόσο για το αν η waterproof περηφάνια μου, μ' είχε προδώσει, όπως αυτός..
*τελικά, πρώτα βγαίν' η ψυχή και μετά το χούι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου