στο ράφι με τα γαριδάκια...

ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζήσω μόνη μου... το συνειδητοποίησα μια μέρα στο super market όταν φτάνοντας στο ταμείο, κοίταξα το καρότσι μου και είδα ότι τα πράγματα που ήταν μέσα ήταν μόνο για έναν.. για μένα.. ούτε περίεργες μπύρες και αλλαντικά που αγαπούσε ο Χ., ούτε τα γαριδάκια που έτρωγε μετά μανίας, αν κι είχε φτάσει αισίως στα 37...

Εκείνη η ματιά που έριξα μέσα στο μισοάδειο καρότσι μου, μoυ 'τριψε στη μούρη με τον πιο οδυνηρό τρόπο την αλήθεια... το πόσο εύκολα τελικά "χωρίζουν οι ζωές, των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο". Η φίλη μου η Μυρτώ που έγραψε το τραγούδι, μ' έκανε για πολύ καιρό να πιστεύω στο μεγαλύτερο ψέμα...

τον πρώτο καιρό αναζήτησα αρκετές φορές κάποιον για να γίνει το άλλο μισό.. περιεχόμενο της ζωής μου και του καροτσιού μου... χωρίς όμως επιτυχία... οι φίλοι μου έκαναν τη δουλειά τους, δηλαδή αλλεπάλληλα προξενιά, αλλά εμένα το καρότσι μου εξακολουθούσε να είναι μισοάδειο..

και κάθε φορά που έπεφτα στο ράφι με τα γαριδάκια ένιωθα αφόρητη μοναξιά και απέραντη λύπη για την άσχημη κατάληξη που είχε αυτή η ρομαντική ιστορία, όμως η φράση που μου είχε πει ο Χ., "δεν είναι αυτό που νομίζεις, αγάπη μου" λειτουργούσε αμέσως σαν ηλεκτροσόκ...

Τώρα πια, το 'χω ξεπεράσει... κατάργησα το καρότσι που μου προκαλούσε τόσο πόνο και δεν φοβάμαι να περάσω απ' το ράφι με τα γαριδάκια, που μασούλαγε επί χρόνια μόνος του, αμίλητος, μπροστά σε μια TV και μαζί μ' αυτά και τα καλύτερά μου χρόνια...

Τώρα πια, παίρνω καλάθι.... μικρό...

και ποιος ξέρει, μπορεί μπροστά μου, στο express ταμείο ενός super market, να βρεθεί κάποιος που να κρατάει κι αυτός μικρό καλάθι και να ... ξαναγίνουμε καρότσι.... χωρίς γαριδάκια μέσα, αυτή τη φορά... ελπίζω...