Με τη φίλη μου την Άννα, είμαστε από παιδιά μαζί. Χαθήκαμε λίγο πριν το γυμνάσιο, όταν εκείνη μετακόμισε και ξαναβρεθήκαμε μετά από 20 χρόνια κι από νοικοκυρούλες χαρωπές με σύζυγο, σπίτι και δουλειά βρεθήκαμε ζωντοχήρες (τι μπανάλ λέξη) χωρίς σπίτι και χωρίς δουλειά…
Έτσι λοιπόν έχουμε περάσει νύχτες και μέρες, συζητώντας, συμπεριφορές ανδρών που έπεφταν στο δρόμο μας…
Κόρες καλών οικογενειών με γαλλικά, πιάνο, με φοβερά ταλέντα σε μαγειρική, ραπτική, διακόσμηση εσωτερικών & εξωτερικών χώρων, κηπουρική, οικονομικά, με αστείρευτες ικανότητες ψυχανάλυσης και στήριξης των συζύγων μας που έπρεπε να κάνουν καριέρα - ο κόσμος να χαλάσει - και να λύσουμε και το οιδιπόδειο, με άποψη για την πολιτική, με ευαισθησίες και αισθητική, γενικά άψογες - οριζοντίως και καθέτως - σε όλα τα νοικοκυρο-τιποτένια που τελικά τα βάλαμε στον ωραιότατο, πλην όμως παχουλό, απ’ την κατάθλιψη και τη μοναξιά, κώλο μας….
Όταν αρχίσαμε να φλερτάρουμε, απαλαγμένες από τα περιτά κιλά, τα ντεμοντέ εσώρουχα, τις ενοχές, τις κοινωνικές υποχρεώσεις και τις “thank you- cards” του ζεύγους Παπάρογλου, με το διαζευκτήριο στο χέρι, τα πράγματα άρχισαν να ζορίζουν…
Ο μαλακο-μαγνήτης που ήταν τοποθετημένος δίπλα απο 'κει που μας είχε φυτρώσει το κέρατο, λειτουργούσε αδιάκοπα και μάλιστα με πανευρωπαϊκή εμβέλεια… (επ’ αυτού θα αναφερθώ σε άλλο επεισόδιο)…
Λες κι οι πρώην πεθερές μας, είχαν κάνει κόμα κι αντί να παίζουν μπιρίμπα με το περλέ νυχάκι τους - ικανοποιημένες που επιτέλους ξεφορτώθηκαν τις κάργιες που τους κατέστρεψαν όχι μόνο τους γιούς αλλά και όλη την οικογένεια - έπαιζαν με κάτι ζουμπουρλούδικα κουκλάκια από κερί, μελαχρινά στα οποία αρέσκονταν να τοποθετούν καρφίτσες στα επίμαχα σημεία! Εγώ δηλαδή ήμουν σίγουρη, η Αννα είχε μια αμφιβολία…
Πρωί Κυριακής, γύρω στις 7.30 κι αφού έχω ξενυχτίσει στον καναπέ, βλέποντας Χαρδαβελα για να μάθω επιτέλους αν είμαι indigo - μπας κι ήταν αυτή η αιτία που κανένας άντρας δεν με νoιώθει - ακούω μεσ’ τον ύπνο μου, τον Ύμνο των Μαύρων Σκύλων του Κηλαηδόνη (είναι το ringtone, για να ξέρω πότε με καλεί η Άννα), ταράζομαι γιατί νόμιζα ότι κάποιος πέθανε…
Ακούω μια γυναίκα στα όρια της νευρικής κρίσης, να μου διηγείται την περιπέτειά της, μ΄ έναν τύπο που είχε γνωρίσει, καλό παιδί, με σπουδές, ωραίο, ευγενικό, όλες τις χάρες, πλην μιας. Της βασικής!
Εκείνο το πρωί κατάλαβα πόσο πουτάνα είναι η ζωή κι εκεί που τρως τα χτυπήματα, σου δίνει άλλο ένα και σ’ αποτελειώνει. Για ‘κείνη είχε φυλάξει το τελειωτικό και της το έδωσε εκείνο το βράδυ…. Το πρώτο βράδυ του «φτου ξελεφτερία» της…
Ο πολλά υποσχόμενος ήταν «απ’ έξω εμφάνιση κι από μέσα εξαφάνιση»… Έψαχνε, έψαχνε πουθενά… άρχισε ν’ ανακαλεί όλα τα ξεχασμένα κόλπα που είχε πάρει το μάτι της ως παντρεμένη, κατά τύχη πάνω στο zapping (γιατί είπαμε τα καλά κορίτσια δεν κάνουν τέτοια πράγματα), μπας και δει χαρά!
Αγωνίστηκε ένα βράδυ ολόκληρο να σώσει την αξιοπρέπεια της και να μην πληρώσει κι αυτός ο καημένος τα σπασμένα και για τους προηγούμενους… γιατί αυτά τελικά είναι που πάνε αθροιστικά, αλλά μάταια… Γύρω στις 5.00 το πρωί που οι δυνάμεις της την εγκατέλειψαν και οι καλοί της τρόποι πήγαν να δουν αν έρχεται, εγκατέλειψε κι αυτή τον τυπάκο στην τύχη του…
Ακούγοντας τη διήγησή της, την οποία ομολογώ ότι δεν άκουσα ολόκληρη γιατί κάθε τόσο το κινητό μου έπεφτε απ’ τα γέλια, ευχόμουν από μέσα μου το γνωστό «απαπαπαπα, μακριά από μένα κι ας είν’ και του αδελφού μου»…
Δεν άντεξα όμως, κι έκανα την ερώτηση (την οποία είχα ακούσει να λένε φίλες μεταξύ τους και τη θεωρώ εντελώς φτηνή)….κάτι όμως έπρεπε να ρωτήσω κι εγώ : «Καλά ρε σύ? Δεν παρατήρησες τίποτα όση ώρα ήσασταν στο bar»?
«Πωωωως! Παρατήρησα! κι ήταν όλα φυσιολογικά… φορούσε ένα μπλου-τζιν κι όλα φαίνονταν ΟΚ!»
Το blue jean στους άντρες, είναι …
ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΥΦΑΛΑ – ΠΛΑΝΕΥΤΡΑ -ΠΑΡΑΜΥΘΑ!
2 σχόλια:
γελασα γελασα γελασα!!!!
το τζιν σπάνια προδίδει, αλλά υπάρχει και η γνωστή παλιά σειρά...μύτη, δάχτυλα και μετά τζιν...χαχαχα!!
στην μύτη δεν υπολογίζουμε γιατί ...
"άλλα υπόσχεται η μύτη κι άλλα το βρακί σου αλήτη..."
Δημοσίευση σχολίου