Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Μπαρμπισί τ' αρνί.. ρεεεεεεέ!


Το «Μπαρμπισί τ’ αρνί», για την οικογένειά μου και για τους φίλους είναι ότι είναι το «Χριστός Ανέστη» για τους Χριστιανούς όλης της γης! Έχει σημαδέψει το Πάσχα, όλων, όσοι έτυχε να βρίσκονται γύρω απ’ τη συγκεκριμένη σούβλα, εκείνο το Πάσχα του’76, στο Πόρτο Ράφτη…

Μετά το «Χριστός Ανέστη, Αληθώς ο Κύριος», παίζει το σουξέ «Μπαρμπισί τ’ αρνί», «Θυμάσαι, βρε, τι είχε πει η μικρή τότε? χαχααχα» !!!

Κι έτσι κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, η ιστορική πλέον φράση, αποτελεί το «check up» για το αλτσχαϊμερ των γονιών μας … κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, ίσως και την ίδια ώρα, με τα ίδια λόγια θυμούνται και περιγράφουν τη σκηνή..

Παρακολουθούσα απ’ το πρωί τον κ. Κώστα να γυρνάει με προσήλωση τη σούβλα και να φωνάζει κάθε τόσο στη γυναίκα του :

- «Ρεεένα, φέρε κι άλλο λάδι να τ’ αλείψω, γρήγορα, στέγνωσε τ’ αρνί»,

η Ρένα όμως διάβαζε ξαπλωμένη στο πεζούλι το «Αντί» και τον είχε συνδέσει «με κέντρο»…

και το καημένο το ζωντανό (που ήταν μακαρίτης πια) αλλά στα μάτια μου ήταν ακόμη ζωντανό, αφού ήμουν σίγουρη ότι με κοιτούσε και μου φώναζε μυστικά «τράβα μου το σχοινάκι, καλό μου κοριτσάκι, να δραπετεύσω», άσε δε, που φανταζόμουν την οικογένεια «Αρνί» να περνάει μαύρες γιορτές, γιατί δεν είχαν πια ούτε το άσπρο, ούτε το παχύ αλλά ούτε και το καμάρι τους…

Έτσι λοιπόν, ανήμερα του Πάσχα του ’76, πέρασα μαζί με τ’ άλλα παιδάκια και τους μεγάλους να τραβάνε την πέτσα του ζωντανού με λύσσα… Τους παρατηρούσα με αηδία, τους την είχα στημένη όμως, περίμενα μια παύση για να με ακούσουν ΟΛΟΙ!

Μόλις μπουκώθηκαν και ‘βγάλαν επιτέλους το σκασμό, ενώ στεκόμουν όσο πιο μακριά γινόταν απ’ τη σούβλα, έδειξα με το δάχτυλο το «βωμό» και τους φώναξα με αγανάκτηση :

«Μπαρμπισί τ’ αρνιιιιιί»!

Σε όλους φάνηκε χαριτωμένο, αλλά δεν ήταν και σίγουροι τι κατάλαβαν. Αμέσως εκλήθη ο «ειδικός μεταφραστής», η μάνα μου – η οποία επίσης σαβούρωνε το ζωντανό - για να βγάλει το πόρισμα, «τι ήθελε να πει το παιδί», γιατί μου έλειπαν και δυο δόντια κι έτσι η προφορά μου είχε κάτι από Ισπανιδάκι…

Το παιδί ήθελε να πει :

«Μας μισεί τ’ αρνί, ΡΕΕΕΕΕΕΕΕ»!

Δεν έχω φάει ποτέ αρνί ή άλλο συναφές είδος, ούτε καν απ’ τις πατάτες που ψήνονται μαζί, στο ίδιο ταψί… η μυρωδιά αυτή μου δένει το στομάχι κόμπο…

Η πρόστυχη η μοίρα μου όμως, μου επεφύλαξε, 15 χρόνια μετά, μια τραγική «έκπληξη»…

Την πρώτη Κυριακή που είχα γνωρίσει τον «Χ», η μανούλα του, ήθελε να με «περιποιηθεί», όπως και το κατάφερε, με μεγάλη επιτυχία και για τα επόμενα χρόνια της ζωής μου…

Με κάλεσε λοιπόν για φαγητό, μεσημέρι στο σπίτι… κι εγώ βεβαίως, μικρή κι άπειρη, στον κόσμο του Marlboro κανονικά, ανταποκρίθηκα με χαρά… Καθίσαμε στο τραπέζι. Σαλάτες, τυριά, ανακρίσεις, ερωτήσεις, Χ-Ray που σκάναραν απ’ τα παπούτσια μου μέχρι και το σφράγισμα στο δεξί τραπεζίτη, που πρέπει να το παραδεχτώ, ήθελε άλλαγμα. Είχε δίκιο…

Κάποια στιγμή λέει στον Χ. «πήγαινε Γιέ μου να φέρεις το ταψί»! Σηκώνεται ο Χ., φέρνει το ταψί και για να με «περιποιηθεί» - και αυτός - το προσγειώνει κάτω απ’ τη μύτη μου...

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΔΥΟ ΜΑΧΑΙΡΙΕΣ! Ένα αρνίσιο κεφάλι με δοντάκια, με τα ίδια μάτια που με κοιτούσαν, όπως τότε, πριν 15 χρόνια, αλλά αυτή τη φορά πιο κοντά μου παρά ποτέ…

«Έβαλα ένα κεφαλάκι στο φούρνο, μια που θα ’ρχόσουν βρε κοριτσάκι μου, του αρέσει πολύ και του παιδιού..!» μου λέει, όλο νάζι… έχοντας βέβαια καταλάβει, ότι έχω πάθει collapsus.

Σχεδίαζε δε ήδη πως θα μου έριχνε και το μοιραίο “direct”, να μου σερβίρει δηλαδή στο πιάτο μου...το μυαλό του ζωντανού … γιατί είχε λέει όλες τις βιταμίνες, μπας και δεν είχα καταλάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή, τι άποψη είχε για μένα…..μου την έδωσε και στο πιάτο!

Έκανα λίγο πίσω την καρέκλα μου, για να μη με παίρνει η αρνίλα κατάμουτρα και γύρισα διακριτικά το κεφάλι μου στο πλάι για να πάρω μια ανάσα! BINGO! Αρνίλα μπροστά μου, αρνίλα πίσω μου, αρνίλα ολούθε...γύρω–γύρω αρνίλα και στη μέση εγώ που είχα ποτίσει αρνίλα !

Πώς να τολμήσω να πω ότι «ξέ..εε…εε..εε..ρετε δεε..εε..εν…. γιατί έχω θέμα, από παιδί, με τα ζωντανά???»

Πως θ’ ακουγόταν αυτό, στ’ αφτιά της μανούλας?

CASUS BELLI

«τον γιο μου ξέρει να τον ξεκοκαλίζει, τώρα σνομπάρει και τ’ αρνί μου? και είναι και παιδί χωρισμένων γονιών!» πάντα την ενοχλούσε αυτό, κι αυτό ήταν κάτι σαν την Coka-Cόla-γε παντού…

Ήταν φανερό. Μ’ αυτή τη γυναίκα δεν θα τα πηγαίναμε ποτέ καλά. Δεν θα μ’ αγαπούσε και δεν θα την δεχόμουν (αν και κάποιες φορές νόμιζα ότι την αγαπώ). Έτσι κι έγινε… Εκτός απ’ το γιο της και τα 40 χρόνια που μας χώριζαν, τώρα πια μας χώριζε κι ένα αρνί…

Αγαπημένη μου,

τώρα πια μπορώ να στο πω:

«Μπαρμπισί τ’ αρνί, Ρεεεεεεε!»

και ΣΕΝΑ και ΜΕΝΑ….

Που χαλάγαμε τις καρδιές μας τόσον καιρό για το τίποτα

(δηλαδή το γιό σου,όπως εσύ έλεγες )

ΥΓ. «όχι, που θα στη χάριζα!»

Αφιερωμένο στις :
Μ.Ν., Ν.Ν.,
D.M
, Κ.Γ., Π.Μ., Ζ.Π., Λ.Τ., Α.Λ., Ε.Π., Κ.Κ., Ι.Σ.
και στους
Γ.Κ., Γ.Ζ., Γ.Α.

2 σχόλια:

Olivia Gavrili είπε...

Εξαιρετικό στόρι! Ούτε εγώ τρώω αρνιά και κατσίκια... Η δε ιστορία σου μου θύμησε το πρώτο ραντεβού των γονιών μου (όπως αυτοί μου το διηγήθηκαν):

Ο ντάντι κουλ πήγε την μητέρα μανούλα μαμά σε μια κουλ χασαποταβέρνα που ήταν πολύ της μοδός τότε και της παρήγγειλε κεφαλάκι (τρελοί οπαδοί και οι δυο!). Και καθώς προσπαθούσε να βγάλει το ένα μάτι, αυτό τσαν! εκτοξεύτηκε και κατέληξε στο ντεκολτέ της μαμάς... Μεγάλες στιγμές!

Περιμένουμε νέο στόρι!

Φιλιά

So_Far είπε...

Λοιπόν.. έχουμε και λέμε!
1.
Είσαι σε καλό δρόμο και κυρίως δεν είσαι μόνη...
Γράφε για να μην τα κρατάς άλλο μέσα σου και σε πνίξουν
2.
Έχεις πολύ άμεση γραφή και ειδικά με αυτό το τελευταίο περί αρνιού δε θα μπορούσα να συμφωνήσω μαζί σου περισσότερο, δεδομένου ότι ούτε εγώ έχω σχέσεις με αρνιά, κατσίκια, πρώην συζύγους και κυρίως πρώην πεθερές που ήθελαν να με περιποιηθούν
3.
Καλώς μας ήρθες στη μπλογκόσφαιρα !