Ο ΝΙΝΟ είναι ΦΛΩΡΟΣ…! Μαγκιά του…

Η φίλη μου, η Ζ.Π. ισχυρίζεται ότι ο Νίνο είναι Φλώρος! Μου το ‘πε μια μέρα, πάνω στον καφέ και προβληματίστηκα… βαθύτατα….

Πως μπόρεσα, να κάνω εγώ, η «σκυλο-μάνα» το αγόρι μου Φλώρο? Τι ήταν αυτό που έβλεπε στη συμπεριφορά του (που δεν τo έβλεπα εγώ) και μου τον «καταδίκασε» σε «Φλώρο»?

Είναι ένας κούκλος, με κόκκινη μπαντάνα στο λουρί, τρυφερός, πανέξυπνος με πολύ καλή επικοινωνία με τους ανθρώπους, αλλά και μ’ όλα τ’ άλλα ζώα, αν εξαιρέσει κανείς τις μύγες, που τον κάνουν έξαλλο και είναι και ερωτευμένος σταθερά, από πέρυσι, με την αλήτρα την «κόρη» του γείτονά μου…

Μ’ ένα εκφραστικότατο βλέμμα, που όλο θέλει αγκαλιά και χάδια… που μ’ ακολουθεί παντού και υποφέρει όταν είναι μακριά μου και που φοβάται τα πατζούρια και την ηλεκτρική σκούπα…

Με αυτή τη συμπεριφορά… μ’ έριξε, δια παντός… Έχω συνεχώς ένα μαλλιαρό, πλάσμα 32 κιλών, αγκαλιά κι όταν είμαι μακριά του υποφέρω, όπως κι αυτός…

Κάνοντας την αναγωγή, αφού κι η κοπέλα που με βοηθάει στις δουλειές του σπιτιού, μου είπε μια μέρα, έχοντας αγκαλιά το σκύλο μου - πόσο θα ‘θελε να βρει έναν τέτοιον άντρα, τρυφερό κι αγαπησιάρη, άρχισε το θέμα να με απασχολεί εντονότερα : σ’ έναν άντρα, τι σημαίνει, να είναι «Φλώρος», τι σημαίνει για τον ίδιο αλλά και για τους άλλους… γυναίκες και άντρες…

Παλιότερα ο «Φλώρος» είχε άλλη σημασία.. Ο καλοβαλμένος των Β.Π., με Bachelor απ’ το London School of Economics, ντυμένος με Burberry μέχρι το βρακί, με διακοπές στη Μύκονο και GMT της Rolex στο γυμνασμένο, απ’ το τένις, χέρι του…

Σήμερα, ο άντρας που είναι τρυφερός και το δείχνει, θέλει αγκαλιά και τη ζητάει, υποφέρει όταν είναι μακριά απ’ το αντικείμενο του πόθου του και το δηλώνει… που δεν φοβάται βέβαια τα πατζούρια και την ηλεκτρική σκούπα, αλλά την εγκατάλειψη και την απόρριψη… όπως όλοι μας, χαρακτηρίζεται μ’ ευκολία, κυρίως απ’ τους κολλητούς του, ως «Φλώρος»…

Κι ενώ τα κοριτσάκια από μικρά μαδάνε real μαργαρίτες και χαίρονται, τ’ αγοράκια κοροϊδεύουν τη μελούρα αυτή, κάνουν όμως, ακριβώς το ίδιο πράγμα μεγαλώνοντας, αλλά, εγκεφαλικά…

Ένας άντρας που νιώθει και θέλει, αρχίζει να περνάει απ’ τη μηχανή του κιμά - μυαλό, δυο, τρεις και εκατόν-τρεις, αυτά που νιώθει, αφήνοντας έτσι το καλύτερο, το πιο ουσιαστικό, κομμάτι της ψυχής του, κολλημένο στο διχτάκι της κιμαδομηχανής, να μισό-κρέμεται…

«να της το πω - να μην της το πω, να το κάνω - να μην το κάνω κι αν το κάνω, τι θα γίνει… κι αν γίνει πως θα το ξε-κάνω, κι αν το ξε-κάνω…?»

λες και τους είπε κανένας ότι, όλες οι γυναίκες ψάχνουν έναν δίμετρο, σαν τον Μichael Ballack, εμπλουτισμένο όμως με τέτοιο ταλέντο στα καψουρό-λογα σαν αυτά που επί 7 albums τώρα μουρμουρίζει ο Πλούταρχος… κι ότι ο,τιδήποτε άλλο από ‘κει κάτω, απορρίπτεται ως… ελαττωματικό…

Εν ολίγοις, το πρόβλημα όλο είναι, ένα και το αυτό… «το γνωστό ζυμαρικό» - έξω από ‘δω..!

Το «γνωστό ζυμαρικό» για όλους είναι το «φρένο» κι όλοι το φοβούνται … κι εσείς…κι εμείς… σερβίρεται εξάλλου και από.. κόκορα αλλά και από.. κότα… κι αφήνει σε όλους μας, την ίδια πίκρα…

Το «γνωστό ζυμαρικό» όμως, σύμφωνα με δοκιμασμένη συνταγή, παρουσιάζει τα παρακάτω πλεονεκτήματα : ταιριάζει άψογα, μ’ ένα-δυό μπουκάλια κόκκινο κρασί - μονορούφι κατά προτίμηση, άπειρα πακέτα τσιγάρα που καπνίζεις χωρίς ενοχές, γαρνίρεται ωραιότατα από «φρεσκότατα» καψουρο-τράγουδα, που επίσης ακούς χωρίς ενοχές ενώ γίνεσαι απ’ τον καναπέ σου ο μεγαλομέτοχος της SOFTEX. ‘Ασε δε που φτιάχνεις και κορμάρα και ξανα-συστήνεσαι ακόμα και στην μάνα σου...

Με τα «αν», «μήπως», «ξε, με, σε, κ.λπ.», καταλήξαμε να περνάμε τις νύχτες μας, αγκαλιά με το laptop, απ’ το W.C. της δουλειάς μας μέχρι τα όνειρά μας…

ν’ ανταλλάσουμε virtual kinky string-άκια και φιλιά, να «μεθάμε» με virtual ποτά απ’ τα applications του facebook, να μιλάμε σα στρουμφάκια που έχουν πάθει μαλάκυνση… wink-wink, zoosk …. και τα ‘παμε όλα…

Ωραίοι είν’ οι χαβαλέδες με τα sexy gifts και τα naughty notes, αλλά αν δεν μπορείς να τα πείς και να τα κάνεις Live … είναι σαν να ‘χεις παρκαρισμένη, έξω απ’ το σπίτι, τη Rolls Royce και τα κλειδιά χαμένα, κι αντί να «ενώσεις τα καλώδια της μίζας», να την «καβαλήσεις» και να χαθείς στο «άγνωστο αγκαλιά με την ελπίδα», κάθεσαι, τη ζαχαρώνεις από μακριά και κάνεις «poke» κάθε τόσο στο «ΕΓΩ» σου, για να σιγουρευτείς ότι είσαι ακόμα «κύριος» κι όχι «φλώρος», πλην όμως : αφόρητα μόνος!

Φιλοκαλούμεν.. μεν, μετ’ ευτελείας, φιλοσοφούμεν.. δε, μετά…. μεγάλης μαλακίας…. λέω εγω… sorry Thukydides… ήταν αναγκαίο…!

ΥΓ1. Αν δεν είσαι «real ΦΛΩΡΟΣ», σε παρακαλώ, μη μου δώσεις το τηλέφωνό σου, γιατί δεν θα σε πάρω…

ΥΓ2. Εδώ και λίγο καιρό, ο σκύλος, ακούει και στην προσφώνηση «ΦΛΩΡΑΚΙ ΜΟΥ» και με κάνει πολύ περήφανη…