Δύο μαϊμούδες με τούλια κι ο Σμήναρχος Π.

Ο μπαμπάς, Αεροπόρος κι εμένα η μισή μου ζωή πέρασε, να χαζεύω τα μπλε φωτάκια των διαδρόμων, απ’ τον Πύργο Ελέγχου, αφού δεν είχε που να μ’ αφήσει, όταν πετούσε νυχτερινές κάθε Τρίτη…

Καθόμουν, ευλαβικά δίπλα στον κυριούλη και μπροστά μου, τα άπειρα κουμπάκια και λαμπάκια που αναβόσβηναν διαρκώς, η απόλυτη πρόκληση για ένα παιδί, ήθελα να τα πατήσω ΟΛΑ – ΟΛΑ – ΟΛΑ… «να το πατήσω ?» ρωτούσα όμως αφού το δαχτυλάκι είχε ήδη ακουμπήσει το κουμπί… κι έβλεπα στην στρουμπουλή φάτσα του, την απόγνωση…. το baby sitting μάλλον δεν ήταν το φόρτε του...

(πολύ αργότερα έμαθα ότι αυτόν δεν τον λένε «κυριούλη» αλλά «ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας»), κρατούσε κι ένα περίεργο πράγμα με ένα μακρύ, χοντρό, κατσαρό καλώδιο και όλο μίλαγε, μίλαγε, μίλαγε με κάποιους «εξωγήινους», στη γλώσσα τους.. (λίγο αργότερα με γράψανε φροντιστήριο και τη μιλούσα κι εγώ)…

Κοιτούσα τον ουρανό και περίμενα, να δώσει ο κυριούλης το “OK” για να χαιρετήσω τον μπαμπά μου, που πέρναγε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και σε μεγάλο ύψος από πάνω μας, εγώ όμως ήμουν σίγουρη - με διαβεβαίωνε κι ο κυριούλης για να με ξεφορτώνεται - ότι μ’ έβλεπε κι ότι για μένα πέρναγε κάθε τόσο από ‘κει για να δει αν καθόμουν ήσυχα...

χάζευα τα φωτάκια των μαχητικών αεροσκαφών και τα μέτραγα γιατί νόμιζα τότε, ότι όλα ήταν δικά μου, αφού ο Διοικητής της μονάδας ήταν "ο δικός μου άνθρωπος" άρα? ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ….

Έτσι περνούσαν τα χρόνια, χαζεύοντας φωτάκια, κάνοντας ανελέητο ποδήλατο στον οικισμό των αξιωματικών, με Άγιο Βασίλη τα Χριστούγεννα που έφερνε τα δώρα (πολύ μετά έμαθα ότι ήταν μούφα κι εκτός απ' αυτό και λέρα, αφού την απατεωνιά την έκανε πάντα ο σμηνίτης, αυτός με τις περισσότερες μέρες φυλάκισης)…

με 3 ή 4 εισαγωγές στο Ναυτικό Νοσοκομείο Χανίων – Χρυσό Ψαλίδι, είχα γίνει το καλύτερο πελατάκι τους, γιατί μ’ εκείνο το ποδήλατο μόνο με Α-7 corsair δεν είχα τρακάρει…

μ’ ένα γύψο που μου στόλισαν επί δύο μήνες στο χέρι που έκανα κομμάτια, πέφτοντας, από που αλλού, από το ποδήλατο...

με τους συναδέλφους του μπαμπά μου να γράφουν πάνω στο γύψο μου! Όποιος ήθελε να γλύψει τον Διοικητή, έγραφε πάνω στο γύψο της κόρης του…

Ένας είχε γράψει, (ακόμα δεν έχω καταφέρει να γελάσω), «ευτυχώς που δεν έπεσε το Skylab στο κεφάλι μου»...

Δεν μ’ έφτανε ο πόνος μου, που κυκλοφορούσα με τη σακούλα του μπακάλη τυλιγμένη στο γύψο, για να μη χάσω τα μπάνια, μ’ έβλεπε κι ο οδηγός του μπαμπά σ’ αυτό το χάλι, τον οποίον είχα ερωτευτεί τρελά, είχα και το ανόητο χιουμοράκι του Αντι-Σμηνάρχου κ. Κρυόκωλου, γραμμένο πάνω στη συμφορά μου…

με το κλουβί με τη μαϊμού, στο Rithimna beach, που μου βούτηξε γεμάτη τσαντίλα, τα κλειδιά, αφού το χέρι μου είχε χωθεί μέχρι τη μύτη της και της κούναγε ένα μάτσο κλειδιά μπροστά της… αυτά τα κλειδιά ήταν όλο μας το «είναι»... αυτοκίνητο, σπίτι, γραφείο, χρηματοκιβώτιο… Ο Υπασπιστής, μας έσωσε, που έφερε άλλο αυτοκίνητο και μας γύρισε πίσω, ενώ τα κλειδιά τα έστειλε ο Δ/ντης του ξενοδοχείου την άλλη μέρα στα Χανιά…

με τις συμφωνίες που κάναμε οι δυο μας, ότι αν φάω λαδερά φασολάκια, θα με βάλει να κάνω αφρόλουτρο κι αυτός θα κάθεται δίπλα μου και θα ρίχνει στη μπανιέρα, όλα εκείνα τα πολύχρωμα bubble baths που είχε φέρει απ’ την Ιταλία, με τα οποία πάθαινα αμόκ… τα φασολάκια βρέθηκαν στον υπόνομο μαζί με τις μπουρμπουλήθρες, όταν άδειαζα τη μπανιέρα, αφού όμως είχα απολαύσει ένα συγκλονιστικό αφρόλουτρο… (μόλις πέρυσι του αποκάλυψα ότι, δεν τα έφαγα ποτέ κι ότι από τότε γνώριζα ότι οι συμφωνίες κι οι όρκοι είναι για να παραβιάζονται)…

Όταν μεγάλωσα, η σχέση μου με τα φωτάκια πήρε απρόσμενες διαστάσεις, για πολλούς παραμυθένιες… τα φωτάκια των διαδρόμων και των μαχητικών, έγιναν προβολείς… Απ’ αυτούς όμως που καμουφλάρουν τους ανθρώπους και τους μετατοπίζουν το κέντρο βάρους της ζωής τους. Απ’ αυτούς που σε κάνουν να νομίζεις ότι τα κατάφερες όλα, καλά και για πάντα….

Απ’ αυτούς που αν τους κοιτάς για ώρες…μήνες….χρόνια, αρχίζεις να πάσχεις από vertigo της άνω συναισθηματικής και διανοητικής χώρας….

Ακόμα χαζεύω τα φωτάκια στον ουρανό κι όταν με πιάνουν οι «κλειστές» μου, παίρνω τ’ αυτοκίνητό μου και πάω στο Ελ. Βελ…. και κοιτάω … φωτάκια … στέκομαι και προσπαθώ να "ευθυγραμμίσω" τις σκέψεις μου, με την ίδια ακρίβεια που είναι κι αυτά τοποθετημένα πάνω στο διάδρομο…

Νύχτες, έχω περάσει, χαζεύοντας φωτάκια... φωτάκια κι αεροπλάνα - καμιά φορά τα χαιρετάω κιόλας, όπως τότε - και κάνω την ευχή, όποιοι κι αν είναι μέσα, όπου κι αν πάνε, να είναι καλά, κι ας ξέρω ότι μέσα μπορεί να είναι και κάποιοι που μου στοίχησαν, ακριβά…

αεροπλάνα κι αστέρια… στο σκοτάδι… εκεί, που όλα φαίνονται αλλιώς … εκεί που οι πράξεις των ανθρώπων, έχουν την κανονική τους διάσταση κι όχι την παραμορφωμένη που αποκτούν μέσα από τις αναλύσεις με φίλους και συνεδρίες με ψυχολόγους...

εκεί που συγχωρεις τον χειρότερο και κατανοείς τον αδύναμο….

Αφού βεβαιωθώ ότι ο Πύργος Ελέγχου του εγκεφάλου μου λειτουργεί ακόμα κι ότι το σχέδιο πτήσης μου, κάπου καλά θα με βγάλει, επιστρέφω σπίτι μου….

Κι άμα μου τη δώσει και πολύ, δεν γυρίζω καν. Παίρνω το πρώτο αεροπλάνο κι εξαφανίζομαι….

Υ.Γ.1 το «όταν βλέπω αεροπλάνο μου ‘ρχεται να σου την κάνω» μην το πάρεις προσωπικά! Είναι «βλάβη» του δικού μου κατασκευαστή!

Υ.Γ.2 κι αν στο δρόμο σας, δείτε ένα μπαλκόνι με πολλά φωτάκια ... τώρα ξέρετε ποιανού είναι…