το χλωμό πρόσωπο

Χώρισα κι εγώ μετά από 14 χρόνια και άρχισα το tour, που κάνει κάθε χωρισμένη που σέβεται τον εαυτό της, σε ό, τι καφετζού, χαρτού, ψυχοερευνήτρια, αριθμολόγο, αστρολόγο, ιουιγκ τριαλαλιλαλο υπήρχε...

Μέχρι τότε δεν τα γούσταρα αυτά, μου προκαλούσαν γέλιο και ειρωνικά σχόλια ενίοτε, εκ του ασφαλούς βέβαια, αφού εγώ "είχα παντρευτεί το καλύτερο παιδί, που με κοιτούσε στα μάτια και με λάτρευε"....!

Η περιπλάνησή μου ξεκίνησε από μια καφετζού στο Χολαργό, γύρω στα 70, ορκισμένη εναντίον των αρσενικών μ' ένα ασύλληπτο υβρεολόγιο (ευτυχώς είχα πάει μιλημένη και δεν τα 'χασα).. Κυριακή μεσημέρι, σ' ένα σκοτεινό διαμέρισμα, φορτωμένο με χιλιάδες σεμεδάκια, κουκλάκια, κεντήματα και καραμέλες πάνω στο τραπέζι για να γλυκαίνεται η πικραμένη όσο περιμένει ν' ακούσει αν θα στολίσει το δέντρο τα Χριστούγεννα ή το κέρατό της που 'χει φτάσει μέχρι την κεραμοσκεπή...

10 μέρες μετά που είχα χωρίσει κι είχα τόση αγωνία λες και θα μου ανακοίνωναν αποτελέσματα ιατρικών εξετάσεων.. θα ζήσω μετά τη συμφορά που με βρήκε? όλα κρίνονταν από το που θα πέσει ο γ.........ος ο Ρήγας, πάνω στη Ντάμα Σπαθί (δηλαδή πάνω μου) ή στη Ντάμα Κούπα που ήταν η άλλη...

Με φωνάζει μέσα σ' ένα κουζινάκι 2Χ2, καθόμαστε αντικριστά κι αρχίζει να βγάζει ένα σωρό τράπουλες με διάφορα ακαταλαβίστικα σχέδια και σύμβολα... μ ' έβαλε να κάνω κι ευχή την ώρα που έκοβα τα φύλλα... η ευχή βέβαια που έκανα είναι αυτονόητη "να ξαναγυρίσει το χλωμό πρόσωπο (όπως τον έλεγε η μάνα μου) στο σπίτι"!

Κάνω ευχή, κόβω σταυρωτά και ο Ρήγας πέφτει πάνω στη Ντάμα Κούπα, εκεί που έπρεπε δηλαδή, αφού το στεφάνι μου επιδιδόταν σε ασκήσεις εδάφους-εδάφους με τον νέο του έρωτα, κατ' εξακολούθηση...

Ωρέ! Αρχίζει η χαρτού να χώνει στο χλωμό πρόσωπο και στην καλή του κάτι "Χριστολείτουργα " μεγαλειώδη... εγω δεν χρειαζόταν να πω λέξη... τα έλεγε όλα αυτή.... εγώ απλώς απολάμβανα τη σκηνή, μασουλώντας καραμέλες... κάθε τόσο όμως της έριχνα κι ένα φιτίλι του τύπου " και ξέρετε τι έχω κάνει εγώ γι'αυτον τον άντρα κ. Μ. μου???" για να φορτώνει περισσότερο και να ανοίγει το "μελιστάλαχτο" στοματάκι της κι εγώ να ευχαριστιέμαι....

Εφυγα απ' τη χαρτού με τη διαβεβαίωση ότι υπάρχει γκόμενα, ότι θα χωρίσω οριστικά με τη βούλα (μεγάλη πόρτα θα διαβείς και δεν θα' ναι του Απ. Νικολαϊδης, αλλά του Δικαστηρίου) αλλά ότι θα έχω την καλύτερη τύχη αφού θα ξαναπαντρευτώ και θα ζήσω ευτυχισμένα και θα κάνω και 3 παιδιά... και τα 3 αγόρια και θα ΄χω και πολλά λεφτά κι ότι θα πεθάνω γύρω στα 85!

3 χρόνια μετά, ούτε η γκόμενα του πρώην υπάρχει, ούτε η καλύτερη τύχη, ούτε ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου, ούτε τα 3 αγόρια, ούτε τα πολλά λεφτά... Υπάρχει μόνο το μπλε χαρτάκι της Αρχιεπισκοπής Αθηνών που ορίζει εμένα και το χλωμό πρόσωπο "...διαζευγμένους και ξένους προς αλλήλους..."!


συνεχίζεται...